Σας έχει τύχει ποτέ να έχετε το μυαλό σας γεμάτο από ιδέες, να έχετε κάνει διαγράμματα, σχεδιαγράμματα, ακόμα και περιλήψεις αυτών που θέλετε να γράψετε και ξαφνικά την ώρα που θα καθίσετε στον υπολογιστή να «σβήνουν» τα πάντα; Λες και κάποιος κατέβασε τον διακόπτη και δε σας αφήνει να σκεφτείτε; Αυτή ακριβώς τη βασανιστική κατάσταση βιώνω από τις αρχές του Σεπτέμβρη και εδώ και εννέα ημέρες δεν λέει να με εγκαταλείψει. Δεν έχω διάθεση, δεν έχω κουράγιο να σκεφτώ, να γράψω. Κοινώς… δεν έχω έμπνευση!
Ο οποιοσδήποτε συγγραφέας, έμπειρος ή μη, ξέρει πως αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το «μπλοκάρισμα» κι έτσι συνήθως επιχειρεί να σκεφτεί λύσεις από πριν, ώστε όταν του τύχει να μπορέσει να το ξεπεράσει γρήγορα. Όταν ξεκίνησα να γράφω, η πρώτη συμβουλή που μου έδωσε ο αδερφός μου σχετικά με το θέμα της έλλειψης έμπνευσης, ήταν η εξής: «Δεν θα κάθεσαι ποτέ να κοιτάς την οθόνη χωρίς να κάνεις τίποτα. Αν αντιληφθείς ότι έχεις κολλήσει, παράτα το γράψιμο και ασχολήσου με κάτι άλλο σχετικό με το βιβλίο σου: κάνε έρευνα, διορθώσεις, ξαναδιάβασέ το από την αρχή… οτιδήποτε, αρκεί να μην μένεις στάσιμη.» Και φυσικά δεν είχε και άδικο. Δύο χρόνια τώρα έχω μάθει να αντιμετωπίζω τις «συγγραφικές κράμπες» (όπως τις λέει κοροϊδευτικά μια φίλη, επίσης συγγραφέας) με διάφορους περίεργους τρόπους, τους οποίους με χαρά θα τολμήσω να σας αναφέρω παρακάτω:
Κάνω έρευνα.
Όπως είπε και ο αδερφός μου, ένας καλός τρόπος για να ξεπερνώ το αγχωτικό μπλοκάρισμα της έμπνευσης μου είναι να αφήνω τη συγγραφή στην άκρη και να ασχολούμαι με ό,τι απαιτεί επιστημονική ή ιστορική έρευνα. Σε ένα μυθιστόρημα σαν και το δικό μου – όπου το λαθρεμπόριο, οι συμπλοκές και οι δολοφονίες είναι σύνηθες φαινόμενο – πάντα υπάρχουν στοιχεία που δεν μελετήθηκαν διεξοδικά και χρειάζονται παραπάνω ανάλυση. Εκτός αυτού, αρκετές φορές έχει χρειαστεί να παίξω το ρόλο του στυλίστα, του αρχιτέκτονα και του διακοσμητή (ώστε να αποδώσω σωστά το σκηνικό της ιστορίας μου) συνεπώς το να ψάχνω στο ίντερνετ και στη διεθνή βιβλιογραφία πληροφορίες, θεωρείται για μένα κάτι απαραίτητο και απόλυτα δημιουργικό. Συνήθως είναι το πρώτο που επιλέγω να κάνω όταν μπλοκάρω, γιατί πράγματι νιώθω πως έτσι δεν σπαταλώ άσκοπα το χρόνο μου.
Βγαίνω για μια βόλτα.
Αν όχι για έναν περίπατο, τότε σίγουρα για έναν καφέ με φίλους. Το περπάτημα μπορεί να έχει τη δύναμη να κάνει το μυαλό να «καθαρίσει», αλλά σίγουρα ένας εποικοδομητικός διάλογος με κόσμο είναι το Α και το Ω, όχι μόνο για την ανάκτηση της έμπνευσης, αλλά και για ολόκληρη τη συγγραφική διαδικασία γενικότερα. Πολλές φορές έχω αλλάξει τη ροή της πλοκής μου έπειτα από την ανταλλαγή απόψεων σχετικά με τα τεκταινόμενα της εποχής μας και σίγουρα έχω βρει λύσεις σε σημεία καμπής της ιστορίας μου, μόνο και μόνο επειδή κάποιος είχε αντίθετη από μένα γνώμη πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Ακούω μουσική
Η μουσική είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να ξυπνήσουν μέσα μου συναισθήματα και κατ’ επέκταση να αισθανθώ την ανάγκη να τα μεταφέρω πάνω στο χαρτί. Τις περισσότερες φορές είναι ένα τρικ που πιάνει, όμως όταν έχω να περιγράψω σκηνές που δεν είναι ρομαντικές, αλλά ούτε και δράσης, μου είναι κάπως δύσκολο να βρω ένα τραγούδι που θα με μεταφέρει αποτελεσματικά στο γενικότερο «feeling» της στιγμής.
Ξαναδιαβάζω αυτό που έγραψα
Με τον ενθουσιασμό να με έχει εγκαταλείψει και με τη δημιουργικότητα μου να έχει πιάσει πάτο, μερικές φορές το μόνο που μου μένει είναι να πάρω στα χέρια μου το προσχέδιο που έχω ήδη γράψει και να κάτσω να το διαβάσω από την αρχή. Το καλό με μένα είναι ότι έχω μια τάση να ξεχνάω τί έχω γράψει στα προηγούμενα κεφάλαια, συνεπώς είναι σαν να διαβάζω το βιβλίο μου για πρώτη φορά. Παθιάζομαι με τους ήρωες και τις καταστάσεις που έχω δημιουργήσει κι έτσι αυτό μου δίνει το έναυσμα να στρωθώ και να γράψω τη συνέχεια.
Τακτοποιώ το γραφείο ή αγοράζω καινούρια γραφική ύλη
Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες της ανάρτησης, μια άκρως χαλαρωτική κίνηση είναι να τακτοποιήσω το γραφείο μου, να πάρω χρωματιστά στυλό και μαρκαδόρους και να φτιάξω έτσι ένα όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο περιβάλλον εργασίας. Και δεν είναι ότι με εκνευρίζει η ακαταστασία ή ότι με αποσπά από αυτό που θέλω να κάνω, όσο ότι ένα χαοτικό γραφείο μου υπενθυμίζει συνεχώς το χάος που επικρατεί εκείνη τη στιγμή στο μυαλό μου και με εμποδίζει να γράψω.
Κάθομαι να γράψω με το ζόρι.
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό ενός ανθρώπου που αναβάλει συνεχώς μια δραστηριότητα που έχει να κάνει, είναι το να πιέσει τον εαυτό του να την κάνει. Δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά αν πιάνει γενικά σε άλλους αυτό το εγχείρημα, όμως δυστυχώς σε μένα όσες φορές κι αν το δοκίμασα αποδείχθηκε η απόλυτη καταστροφή. Όχι μόνο δεν προχώρησα στο επόμενο κεφάλαιο, αλλά κατά κάποιο τρόπο κατέληξα να «καταστρέφω» και τα προηγούμενα. Όταν βρίσκομαι σε μια κατάσταση όπου ότι και να σκεφτώ το θεωρώ βλακεία, προφανώς και θα καταλήξω να σκέφτομαι ότι αυτά που ήδη έχω γράψει είναι και αυτά βλακείες. Αρχίζω, λοιπόν, τα σβήσε-γράψε και στο τέλος ψάχνω πανικόβλητη τα backup μου, για να βρω τα αρχεία των κεφαλαίων μου όπως ακριβώς ήταν πριν το πέρασμα του τυφώνα.
Βρίσκω ένα άτομο που θα με «πιέσει» να συνεχίσω.
Συνήθως δεν είναι εύκολο να εκμυστηρευτεί κάποιος στο κοντινό του περιβάλλον ότι θέλει να γίνει συγγραφέας και προσωπικά χάρηκα όταν είδα πως, όταν το έκανα, όλοι σχεδόν το δέχτηκαν θετικά. Οι περισσότεροι μου ζήτησαν να διαβάσουν ό,τι έχω γράψει και συγκεκριμένα ένας από αυτούς (μια πολύ καλή μου φίλη και παλιά μου μαθήτρια) ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με την πλοκή που με παρακάλεσε να βιαστώ να το ολοκληρώσω ώστε να δει τί γίνεται παρακάτω. Αυτό ήταν κάτι που με ενθουσίασε υπέρμετρα και που με έκανε να στρωθώ στο γράψιμο, ώστε να μπορώ κάθε βδομάδα να της δίνω και από ένα καινούριο κεφάλαιο. Μπορεί να σας φαίνεται αγχωτικό, όμως εμένα ευτυχώς δεν λειτουργεί έτσι. Μου δίνει την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη μου σε αυτή τη διαδικασία και ότι, αφού αρέσει τόσο πολύ αυτό που γράφω έστω και σε έναν, τότε έχω το κίνητρο που χρειάζομαι για να ξεπεράσω το μπλοκάρισμά μου και να συνεχίσω να γράφω.
Ολοκληρώνοντας αυτό το άρθρο, έχω να ομολογήσω πως αν και δοκίμασα όλα τα παραπάνω, ακόμα δεν έχει καταδεχτεί να με επισκεφτεί η πολυπόθητη έμπνευση. Μπορεί να φταίει που από το χαλαρωτικό καλοκαίρι περάσαμε απότομα σε ένα αγχωτικό φθινόπωρο, ίσως η αλλαγή του καιρού, ίσως ακόμα και η ανυπόφορη ζέστη της Αθήνας που δεν λέει να μας εγκαταλείψει. Όπως και να’ χει πάντως θα συνεχίσω να προσπαθώ, ελπίζοντας πως θα βρεθεί σχετικά σύντομα μια λύση στο πρόβλημά μου. Μέχρι τότε σας εύχομαι καλή και δημιουργική συνέχεια.
© Μιχελακάκη Μαρία
Photo Credits:
- http://www.talkingtexture.com/how-to-find-energy-in-the-afternoon/
- Μαριάννα Νικολαΐδου via http://siggrafikitrela.tumblr.com/
- Μαριάννα Νικολαΐδου via http://siggrafikitrela.tumblr.com/
Ιστοριες Συγγραφικης Τρελας 
Απο οτι βλέπω στο μετρητή σου πιο πανω, εχεις φτάσει στο 63 τοις 100 του προσδοκώμενου κειμένου σου. Νομιζω λοιπον οτι υποσυνείδητα χρειάζεσαι μια απόσταση απο τα πραγματα, κ μια ξεκούραση μέσα σου απο την πλοκή, για να μπορέσεις να συνεχίσεις. Άσε να μπει λιγο περισσοτερο ο μεταβατικός μήνας που λέγεται… Σεπτέμβρης, κ μετα φορτσάρεις ξανά… 🙂 οι συμβουλές ωστοσο πολυ καλές που μας δίνεις πιο πανω! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κατερινάκι, πώς και πώς περίμενα το σχόλιό σου γιατί θυμάμαι που είχες κι εσύ τα θεματάκια σου με το black out έμπνευσης και το συζητούσαμε παλαιότερα στο blog σου. 🙂
Που λες,.. οκ, 63% μεν αλλά μέχρι πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση;;; Είμαι ήδη δύο χρόνια που το γράφω και σκέφτομαι πως αν ξαναχαλαρώσω πάλι θα φύγει άσκοπα κι άλλος ένας χρόνος, σύνολο δηλαδή 3 χρόνια. Κι ύστερα κάθομαι και σκέφτομαι «τί στο καλό γράφω τόσο καιρό;». Στο τέλος (αν γίνει κανένα θαύμα και εκδοθεί) φοβάμαι ότι θα το διαβάζουν και θα λένε από μέσα τους υποτιμητικά: «Μα, καλά… αυτό έγραφε επί τρία χρόνια; Σιγά το αριστούργημα!» 😦
Δίκιο δεν έχω ή μήπως παραλογίζομαι άδικα;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν έχω καμία εμπειρία με τη συγγραφή βιβλίων αλλά πάντα το σκεφτόμουν σαν χρονοβόρα και λίγο επίπονη διαδικασία.Το μπλοκάρισμα που λες,μπορείς να το δεις και σαν τον χρόνο που αφήνεις στους ήρωές σου να σε πάνε εκεί που θέλουν.Μπορεί να μην το έχουν αποφασίσει ούτε εκείνοι 😉
Επίσης, να μην σκέφτεσαι και να μην προδικάζεις κάτι που δεν έχει γίνει.Κάποιοι θα το αγαπήσουν,κάποιοι όχι. Ε και? Εσένα θα’ναι πάντα το παιδί σου!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Το κακό είναι ότι το παθαίνω και με τις αναρτήσεις στο blog. Θέλω να γράψω για κάτι, ενθουσιάζομαι κι ύστερα δεν έχω έμπνευση να το γράψω. Κι όλο το αναβάλλω, το αναβάλλω… μέχρι που περνά ένας μήνας για να αναρτήσω κάτι καινούριο. Σου έχει τύχει ποτέ;
Επίσης, αυτό που λες για τους ήρωες μου… μάλλον έχεις δίκιο και μου φαίνεται ότι φοβάμαι να το παραδεχτώ. 😦 Κι άλλη φορά μου έχει τύχει να μην μπορώ να συνεχίσω και έφταιγε, όπως λες, το ότι αλλού ήθελαν να πάνε οι ήρωες μου και αλλού ήθελα να τους πάω εγώ. Υποσυνείδητα κάτι δεν μου κολλούσε σωστά κι έτσι με αποθάρρυνε από το να κάτσω και να το αντιμετωπίσω. Ουφ, τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον αυτό είναι και πρέπει να στρωθώ να το τσεκάρω!
Είναι όντως χρονοβόρα διαδικασία (το «επίπονη» εξαρτάται) και ειλικρινά υπάρχουν στιγμές που απογοητεύεσαι και λες «δεν πρόκειται να το ολοκληρώσω ποτέ!». Είναι σαν να έχω μες στο κεφάλι μου το αγγελάκι και το διαβολάκι, το ένα να μου λέει ότι αξίζει αυτό που κάνω και το άλλο να λέει ότι είναι άσκοπο. 😦
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Δεν γράφω πολύ καιρό αλλά σε καταλαβαίνω.Σκέψου ήθελα το πρώτο μου post να είναι για τον Πεσόα κι ακόμα στις σημειώσεις είμαι!
Όσο για τις φωνούλες που λες,απλά φαντάσου τον εαυτό σου να εγκαταλείπει μια και καλή αυτή την προσπάθεια.Πώς αισθάνεσαι?Για να το δουλεύεις τόσο καιρό ,σημαίνει ότι για σένα είναι σημαντικό. Οπότε αξίζει τον κόπο 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ωχ,… αυτό που περιγράφεις μου είναι απόλυτα σοκαριστικό! Δεν μπορώ καν να φανταστώ τον εαυτό μου να απέχει από τη συγγραφή, πόσο μάλλον να εγκαταλείψει και την προσπάθεια. Απλά, δεν γίνεται! χαχα 🙂 Είναι και που πλέον έχω ολοκληρώσει παραπάνω από το μισό βιβλίο, οπότε δεν μου πάει η καρδιά να το παρατήσω. Τόσο κόπο έχω κάνει ήδη, άρα μάλλον επιβάλλεται να βρω μια λύση και να συνεχίσω.
Φερνάντο Πεσόα, ε;; Βιβλιοκριτική ετοιμάζεις ή κάποιες σκέψεις για το έργο και τη ζωή του;
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Εννοείται δεν θα τα παρατήσεις!Κι εμείς θα είμαστε εδώ να σ’ενθαρρύνουμε 🙂
Χμ..περισσότερο για τη ζωή και το έργο του αλλά πρέπει να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου πρώτα!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αχ, σ’ ευχαριστώ για την ψυχολογική υποστήριξη!! 🙂
Άντε, περιμένω να οργανωθείς και ελπίζω να το διαβάσουμε γρήγορα το άρθρο σου!!! 😀
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Βιβλίο δεν έχω γράψει, πέρα από τα παραμύθια μου, και πιστεύω πως είναι μια δουλειά που θέλει πολύ συμμόρφωση και πρόγραμμα και χρόνο που θα αφιερώνεις απαρέγκλιτα. Ή, έτσι διαβάζω τουλάχιστον! Χρειάζεται όμως και διαλείμματα ο εγκέφαλος. Είναι σαν να θέλεις να κοιμηθείς νωρίς γιατί έχεις μια σημαντική δουλειά το πρωί και από την προσπάθεια που καταβάλλεις για να κοιμηθείς και να χαλαρώσεις καταλήγεις να κλείσεις τα μάτια σου το ξημέρωμα.
Το μόνο που θα σου πρότεινα είναι ένα διάλειμμα. Κλείσε τα τετράδια, άσε τα σχεδιαγράμματα, άφησε τους ήρωές σου να το σκάσουν για λίγο και είμαι σίγουρη ότι πριν περάσει καιρός θα έρθουν να σε σκουντήξουν για να συνεχίσετε την ιστορία.
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ελένη μου, το κακό είναι ότι ήδη έκανα ένα μεγάλο συγγραφικό διάλειμμα ολόκληρο σχεδόν τον Αύγουστο (παρόλο που δεν αισθανόμουν να το χρειάζομαι), για να χαλαρώσω όπως λες και να γεμίσω με καινούριες ιδέες. Και όντως γέμισα, αλλά με το που γύρισα από τις διακοπές… το απόλυτο τίποτα! Και είναι ότι περνάει ο χρόνος και μένω άπραγη και αυτό με αγχώνει ακόμα περισσότερο.
Πράγματι, έτσι ακριβώς όπως τα έχεις διαβάσει είναι. Εμένα με βοηθάει πολύ το πρόγραμμα και γενικά το τηρώ αυστηρά. Ίσως τελικά και να φταίει που παρα-χαλάρωσα το καλοκαίρι και τώρα δυσκολεύομαι να ξαναμπώ σε πειθαρχία 😦
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Εύχομαι να σου επιστρέψει πολυ γρήγορα η έμπνευση! Μέχρι τότε, προσπάθησε να μην αγχώνεσαι για να μην έχεις τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα.
Φιλιά πολλά
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ευχαριστώ, Ελενάκι!
Φιλάκια πολλά!!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το Σοφάκι πιο πανω εχει δίκιο κ στα δυο του σχόλια: Άσε να ξεσκάσουν βρε παιδι μου κ οι ήρωες λιγο κ εσυ επισης!..νομιζω εσυ κόλλησες λιγο κ χρονολογικά τύπου…»το γράφω δυο χρονια, μολις συμπληρώθηκαν οι… 24 μήνες-που λέει ο λόγος- ωχ, κ δεν τελείωσα, ούπς!»
Τα βιβλια, όπως λέει η η Ελενη, θέλουν προγραμμα-και καλα έκανες μεχρι στιγμής και το τηρουσες-αλλα θέλουν και έμπνευση, ψυχη, ίσως λοιπον το προγραμμα σου απέδιδε μεχρι στιγμής για οςα με ενθουσιασμό είχες μαζέψει μεχρθ τωρα, αυτές τις ιδέες, τις οποίες κ εχεις καταθέσει, τωρα λοιπον χρειάζεται περισσοτερο ξεκούραση…χεριού, και κούραση…μυαλού, κοινώς brainstorming -αφου υπάρξει ενα διάλειμμα- για να δεις που θα πας παρακάτω. Η πρώην μαθήτρια, νυν καλη φιλη, του…διαβάσματος της Παρασκευής, δεν σου λέει τη γνώμη της για το πως φαντάζεται το παρακάτω;;😁😁
Καλα, κορίτσια, αυτο με το μπλογκ, το καταλαβαίνω απόλυτα. αλλα θέλω να γράψω,άλλα γράφω και τελικα καθε φορα περνάει και ένας μήνας. Ακομα να γράψω και το 10&1 random things about me, Μαριαννάκι…
οσο για τα χρονια που πέρασαν που λες, δουλεύεις ταυτόχρονα. Εδω άλλοι συγγραφείς κάνουν και 6-7 χρονια για ενα βιβλιο και φαντάσου πως ειναι η μόνη τους απασχόληση!αντε!😎😘
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Απ’ όλα όσα διαβάζω νομίζω πως τελικά όλοι καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως είναι αγχωτική! χαχα 🙂
Επίσης, διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα σχόλια όλων και τελικά μάλλον το πρόβλημα εστιάζεται στους ήρωες μου (και πιο συγκεκριμένα σε έναν που «εμφάνισα» για πρώτη φορά, μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο). Για να καταλάβεις τί εννοώ… το σχόλιό σου για την φίλη μου που το διαβάζει (by the way Κατερίνα την λένε – είστε και συνονόματες 😛 ) με έβαλε σε σκέψεις. Με αφορμή αυτόν τον ήρωα έχει φανταστεί πολύ διαφορετικά απ’ ότι εγώ την έκβαση της ιστορίας κι αυτό η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτισε κάπως. Ίσως τελικά να μην τον έχω αναπτύξει ξεκάθαρα στο μυαλό μου – από άποψη ψυχολογίας και ιδιοσυγκρασίας – και συνεπώς να έχω πρόβλημα στο να φανταστώ τις αντιδράσεις και τις κινήσεις του και γι’ αυτό να μην προχωρά η ιστορία! 😦
Υ.Γ. Τελικά δεν είμαι η μόνη που μπλοκάρει ακόμα και με τα blog posts. Νόμιζα ότι τουλάχιστον τα άρθρα θα ήταν πιο εύκολα από ένα μυθιστόρημα, αλλά κι αυτά το ίδιο είναι! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Τελικά, ναι το μπλογγινγκ πολλές φορες μας κάνει κ κολλάμε με τον ιδιο τροπο! Λοιπον η μπλογκο-«ψυχανάλυση» 😜 που επιδεχομαςτε και κάνουμε -συν τοις άλλοις – μέσα σε τούτη την ομορφη παρέα- στην περίπτωση σου έβγαλε τα εξής συμπεράσματα 😁😁😁:
1.Μην αγχώνεσαι…!😘
2. Για μπες λιγο πάλι στα παπούτσια τούτου του ήρωα που λες, γιατι αλλο κοστούμι του εχεις φορέσει εσυ, και αλλο του ράβει η συνονόματη μου…😎
ωστοσο αυτο μου φαίνεται πολυ ενδιαφέρον, κ χωρίς πλάκα, μολις λυθεί το μπλόκο -μάλλον θα βρεθεί κάποια χρυσή τομή/ραφή ανάμεσα στα δυο κοστούμια- θα δεις που θα σε συνεπάρει εσένα συγγραφικά κ εκείνη αναγνωστικά, η συνέχεια της πλοκής!!!
Αναμένουμε νεότερα σου με το θέμα! Πολλα φιλια κ καλη, δημιουργική, έμπνευση! :)❤️
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αυτό με τα «παπούτσια» πρέπει να κάνω και ήδη στρώθηκα στη δουλειά! Νομίζω πως το επόμενό μου ποστ θα είναι «πώς να ξεπεράσετε το συγγραφικό σας μπλοκάρισμα»! χαχα
Πω, πω… σας ευχαριστώ όλους για τη βοήθεια! Τελικά πρέπει (σε όλους τους τομείς – όχι μόνο στη συγγραφή) να εκφράζουμε το πρόβλημά μας γιατί έτσι μόνο ακούγονται πολλές διαφορετικές απόψεις και βρίσκεται πολύ πιο εύκολα λύση! 😉 Φιλάκια πολλά!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Να σου πω την αλήθεια δεν με πιάνει ποτέ αυτό να μην έχω έμπνευση, το λεγόμενο writer’s block, αλλά όταν έχω αντικειμενικές δυσκολίες, όπως η καταραμένη ζέστη που ανέφερες χρησιμοποιώ και εγώ κάποιες από τις μεθόδους σου με κύρια την επιστροφή σε αυτά που έχω γράψει. Μου δίνουν θάρρος, ( δες έφτασες ως εδώ μπορείς και να προχωρήσεις ) μου θυμίζουν τι σκεφτόμουν και σχεδίαζα και με βάζουν στο κλίμα. ( βοηθάει ακόμα αν γράφεις χειμωνιάτικα σκηνικά, φεύγει το μυαλό σου από τον καύσωνα )
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Εμένα με πιάνει κατά διαστήματα λόγω κούρασης, αλλά δεν κρατάει παραπάνω από μία βδομάδα. Άλλη μια φορά μου έχει τύχει να με πιάσει και να κρατήσει έναν ή δύο μήνες και τότε ήταν επειδή υπήρχε ένα «λαθάκι» στην πλοκή μου και ασυναίσθητα δεν μου έδινε κίνητρο να προχωρήσω. Αυτή τη φορά τα έχω όλα οργανωμένα (σε περιλήψεις και σχεδιαγράμματα) και μου κάνει εντύπωση πώς κόλλησα έτσι. Τελικά μάλλον φταίει ένας «προβληματικός» ήρωας που εμφάνισα ξαφνικά και επειδή δεν τον έχω και πολύ ξεκάθαρο μες στο μυαλό μου, πιθανότατα γι’ αυτό δεν προχωράει και η έμπνευση.
Υ.Γ. Άτιμη η ζέστη και φέτος νομίζω ότι ήταν το χειρότερο καλοκαίρι απ’ όλα! Πέρυσι το εφάρμοσα αυτό το τρικ που αναφέρεις με τα χειμωνιάτικα σκηνικά, αλλά αυτή τη φορά δεν βλέπω να πιάνει. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πιστεύω ότι το μπλοκάρισμα των συγγραφέων είναι σαν την αϋπνία: όσο περισσότερο το σκέφτεσαι τόσο γίνεται πιο έντονο. Δεν πειράζει να χαλαρώσεις και περισσότερο από ένα μήνα και καλύτερα να έχεις κάνει 3 χρόνια να γράψεις το βιβλίο σου παρά να πιεστείς να το βγάλεις νωρίτερα και να νιώθεις ότι κάποια σημεία θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα (στο λεώ και σαν αναγνώστρια και σαν επιμελήτρια)!
Εύχομαι να επιστρέψει γρήγορα η έμπνευση εκεί που δεν το περιμένεις και προσπάθησε να θυμίσεις στον εαυτό σου ότι γράφεις επειδή το έχεις ανάγκη και είναι το πάθος σου και όχι επειδή «πρέπει» 🙂
Καλή συνέχεια με πολλή πολλή έμπνευση για ποστς και γράψιμο 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Νομίζω πως είναι αρκετά πετυχημένος ο παραλληλισμός με την αϋπνία! Όντως, το σκέφτεσαι και αγχώνεσαι κι αυτό σε κάνει να το σκέφτεσαι περισσότερο και να αγχώνεσαι περισσότερο… ένας χαμός! Επίσης, άμα σε καταδιώκει και η τελειομανία όπως εμένα, ακόμα χειρότερα! Σ’ ευχαριστώ για τις ευχές σου, ευτυχώς βρήκα τί έφταιγε και εδώ και δύο μέρες στρώθηκα και πάλι στο γράψιμο. 🙂
Υ.Γ. Καλά, ασχολείσαι με την επιμέλεια βιβλίων και δεν μιλάς τόσο καιρό;;; (Γενικά το επάγγελμα των μεταφραστών σαν έννοια το έχω λίγο χαοτικά μες στο μυαλό μου και δεν το συνέδεσα ποτέ με την επιμέλεια κειμένων.)
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Δε μ’αρέσει να μιλάω πολύ για τον εαυτό μου, γι’ αυτό ^_^ Είμαι φιλόλογος-επιμελήτρια και μεταφράστρια, έχω δουλέψει σε εκδοτικούς και πλέον έχω το δικό μου γραφείο, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που συνεπάγεται αυτό…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Ομολογουμένως, είναι ρίσκο αυτή την εποχή να ξεκινάς κάτι δικό σου και πραγματικά σου εύχομαι ό,τι καλύτερο!!! 🙂
Υ.Γ. Σου έστειλα μήνυμα στο gmail με μια ιδέα που έχω κατά νου. Αν έχεις χρόνο, τσέκαρέ το. 🙂
Φιλάκια πολλά!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Τα τιπς πιάνουν και στην περίπτωση συγγραφής επιστημονικής εργασίας? Αυτό με το χαρωπό περιβάλλον το κάνω και γω. Μέχρι και στυλό hello kitty πήρα. Θα πάρουμε μπρος που θα πάει!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Όταν λες επιστημονική εργασία εννοείς πτυχιακή ή δημοσίευση σε επιστημονικό περιοδικό; Έχω κάνει κι από τις δύο στο παρελθόν, οπότε κάτι μπορεί να θυμηθώ για το πώς τις έγραψα τότε 🙂
Βοηθάει πολύ το ευχάριστο περιβάλλον, ειδικά το χρωματιστό… τρελαίνομαι! Τα hello kitty τα έχω ζηλέψει κι εγώ αλλά είναι λίγο πιο βαριά σε σχέση με τα απλά στυλό και με δυσκολεύουν στο θέμα της τενοντίτιδας! 😦
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μεταπτυχιακής εργασίας!! Ναι έχεις δίκιο είναι κάπως βαριά αλλά στολίζουν ωραία το γραφείο.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Να σου πω την αλήθεια, εγώ όταν έγραφα τις πτυχιακές μου (προπτυχιακό και μεταπτυχιακό) δεν είχα πρόβλημα έμπνευσης, αλλά δεδομένων. Αν κόλλαγα, δηλαδή, σε κάποιο σημείο ήταν επειδή κάτι στα δεδομένα της έρευνας που είχα κάνει ήταν λάθος και όχι τόσο επειδή δεν είχα τί να γράψω.
Ο καθηγητής που σε έχει αναλάβει τί σου λέει; Στην προ-πτυχιακή μου είχα επιβλέπουσα μία εξαίρετη καθηγήτρια που με βοήθησε πάρα πολύ στο να μάθω να γράφω σωστά, εν αντιθέσει με το μεταπτυχιακό όπου είχα έναν τελείως αδιάφορο καθηγητή και τελικά κατέληξα να την γράψω εξ’ ολοκλήρου μόνη μου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολλές απο τις επισημάνσεις σου σίγουρα καθαρίζουν το μυαλό,βέβαια όταν αυτό πεισματικά αρνείται,τι να τις κάνεις τις ιδέες…αδιέξοδο.
Αισθάνομαι πως είναι υπέροχο πράγμα η συγγραφή,θα μου άρεσε πάρα πολύ..μακάρι όλοι να είχαμε την δυνατότητα να αποτυπώνουμε με όμορφο τρόπο όσα έχουμε στο μυαλό μας…
εγώ λέω να επιλέξεις το κόκκινο ταμπελάκι,είναι πιο πειστικό!
καλή σου μέρα!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Νομίζω πως θέλει απλά να κάνεις την αρχή γράφοντας σημειώσεις ή ότι άλλο σου ‘ρχεται στο μυαλό και σιγά σιγά έρχεται και η πραγματική ομορφιά του γραπτού. Ειλικρινά τα πρώτα μου κείμενα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που γράφω τώρα, αλλά και πάλι έχω πολύ δρόμο μέχρι την τελειότητα. Ευτυχώς το μπλοκάρισμα πέρασε, επομένως συνεχίζω να απολαμβάνω την συγγραφική μου ταλαιπωρία 😛
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σου και να σου ευχηθώ με τη σειρά μου καλή αρχή στο… 4ο κατά σειρά μπλογκ που απ’ ότι διάβασα μόλις ξεκίνησες!!! 🙂 🙂
Y.Γ. Μάλλον όντως είναι η πιο πειστική επιλογή το κόκκινο… μου βγάζει μια αίσθηση του στυλ «Μην πλησιάσετε γιατί δαγκώνω» 😛
Φιλάκια Πολλά
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
4ο,4ο πολύ σωστά…φεύγω,γυρνάω,έχω απο οτι φαίνεται μια σχέση μίσους και πάθους…
Η αλήθεια είναι οτι απο μικρή αγαπούσα το γράψιμο,και με την κυριολεκτική,αλλά και με την γενικότερη έννοια.Και πάντα θαύμαζα εκείνους που μέσα απο λέξεις καταφέρνουν να σου προκαλέσουν πραγματικά συναισθήματα.
Εύχομαι πραγματικά να τα λέμε!
Υ.Γ. κάπως έτσι το είδα κι εγώ,νομίζω έκανες την επιλογή σου!χαχα
σε φιλώ
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
καλέ, τώρα κατάλαβα πιο κόκκινο εννοείτε!! χαχαχα (Μαριαννάκι, υπόσχομαι, το μαιλ, α υ ρ ι ο!!!)
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Χαχα,… είδες? Θέλει φαντασία!! 😛
Μου αρέσει!Μου αρέσει!