Writing Update 2: Μια γλυκόπικρη γεύση

Επιτέλους κατάφερα να βρω λίγο χρόνο να γράψω ανάρτηση σε αυτό το blog που δυστυχώς ανανεώνω με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς – γεγονός που θα έπρεπε να διορθωθεί κάποτε αλλά δεν ξέρω πότε. Έχω ήδη τρία καινούρια ποστ κατά νου τα οποία τα έχω προχειρογράψει και αν είμαι τυχερή θα καταφέρω μέσα στις γιορτές να τα ολοκληρώσω και να τα ανεβάσω. Μέχρι τότε, όμως, το μόνο που έχω να σας παρουσιάσω είναι το Writing Update Δεκεμβρίου, το οποίο αν και το είχα έτοιμο εδώ και μέρες, για συναισθηματικούς κυρίως λόγους αργούσα να το ανεβάσω.

Γλυκόπικρο το συναίσθημα της συγγραφής κατά το μήνα Δεκέμβριο κι αυτό διότι – επιτέλους – τελείωσα το βιβλίο μου. Και επίτηδες αναφέρω τη λέξη τελείωσα και όχι τη λέξη ολοκλήρωσα διότι έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου και ίσως τον δυσκολότερο μέχρι στιγμής. Από δω και μπρος με περιμένουν ατελείωτες ώρες επιμέλειας, διορθώσεων, αλλαγών και μετατροπών που… ναι, μπορώ να πω πως τελικά δεν έχω δικαίωμα να στεναχωριέμαι και τόσο που αυτό το διετές ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Αυτό το μήνα επίτηδες ανέβαλα συνεχώς το να στρωθώ στο γράψιμο κυρίως γιατί μέσα μου πίστευα πως αν τελειώσω το βιβλίο μετά θα ένιωθα άδεια. Ήταν μια διαδικασία που τράβηξε για παραπάνω από δύο χρόνια και μπορώ να πω πως μονοπώλησε κυριολεκτικά τον ελεύθερό μου χρόνο, σε σημείο που όλες σχεδόν οι επιλογές μου περιστρέφονταν γύρω από το θέμα αυτού του μυθιστορήματος. Από το «ποιά ταινία θα δω το βράδυ» μέχρι και το «ποιά blogs θα παρακολουθώ στο ίντερνετ.». Και πώς να μην νιώθω «άδεια» όταν με το να ολοκληρώσω αυτό που άρχισα ήταν σαν να παραδεχόμουν πως τώρα πια πρέπει να εγκαταλείψω τα ενδιαφέροντα που έχω και να αναζητήσω καινούρια; Σαν αποχωρισμός δεν ακούγεται; Αλλά για να μην σας μπερδεύω περισσότερο, ας τα πάρω όλα από την αρχή…

Ολοκληρώνοντας στις 20 Νοεμβρίου το κεφάλαιο 22 του βιβλίου, έθεσα στον εαυτό μου δύο βδομάδες προθεσμία για να γράψω τα τρία τελευταία κεφάλαια και να τα δώσω όλα μαζί στην Κατερίνα (την κοπέλα που το διορθώνει). Επί δύο βδομάδες δεν μου πήγαινε η καρδιά να στρωθώ και να το κάνω. Είχα ολοκληρώσει σχεδιαγράμματα, πρόχειρους διαλόγους και περιλήψεις, τα είχα τοποθετήσει στην άκρη του γραφείου μου και με τη δικαιολογία του «μόνο ένα σουλούπωμα χρειάζονται και είναι έτοιμα», τα κοιτούσα επί 15 ημέρες. Δεν μπορώ να πω ότι έφταιγε η έμπνευση ή ότι δεν είχα όρεξη, απλά το ότι – ακόμα κι αν πέρασαν δυο χρόνια συγγραφής – ακόμα και τώρα δεν ήθελα να τελειώσει. Τετάρτη βράδυ (2/12) και ενώ τηλεφώνησα στην Κατερίνα να της πω ότι για ψυχολογικούς λόγους την Παρασκευή (4/12) δεν θα είχα κάτι να της παραδώσω, άκουσα τον εξάψαλμο και τελικά αφιέρωσα όλη μου την Πέμπτη να τρέχω σαν τρελή να βγάλω έστω το κεφάλαιο 23. Ήταν μακράν το πιο «εξπρές» κεφάλαιο που έχω βγάλει ποτέ και το τελευταίο στο οποίο ασχολιόμουν με το θέμα «δημιουργία σασπένς». Η προετοιμασία του αναγνώστη για την ανατροπή που θα του επιφύλασσε η ιστορία στο τέλος του βιβλίου ολοκληρωνόταν εκεί και πλέον στα δύο τελευταία κεφάλαια θα λάμβαναν χώρα οι αποκαλύψεις. Διαβάζοντάς το η Κατερίνα έμεινε ικανοποιημένη, την ρώτησα πώς έχει φανταστεί το τέλος, μου είπε τις υποθέσεις της και εγώ αναστενάζοντας από ανακούφιση (μιας και οι υποθέσεις της δεν προσέγγισαν καν αυτό που σχεδίαζα να γράψω), είπα από μέσα μου: «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!»

Ανυπομονώντας για τη γνώμη της Κατερίνας. Sorry για την τόσο σκοτεινή φωτογραφία αλλά η νεροποντή της Αθήνας εκείνο το μεσημέρι ήταν απερίγραπτη!

Τα δύσκολα για μένα στη συγγραφή είναι το να ικανοποιήσω τον αναγνώστη μου με το τέλος που έχω επιλέξει. Πάει καιρός από τότε που μου έφυγαν οι αυταπάτες ότι ένα βιβλίο είναι καλό επειδή ο συγγραφέας γράφει καλά, έχει δημιουργήσει δυνατούς χαρακτήρες κτλ. Παίζουν σημαντικό ρόλο μεν, αλλά το καλό βιβλίο για μένα καθορίζεται κυρίως από την αίσθηση που μου αφήνει στο τέλος! Αν το τέλος είναι «μάπα», όλο το βιβλίο είναι για πέταμα! Αυτός είναι ο βασικός μου κανόνας και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο πέρασα ένα ολόκληρο δεκαπενθήμερο (4/12 έως 18/12)  τρώγοντας τα νύχια μου από την αγωνία. Όλο μου το βιβλίο στηριζόταν σε μια μόνο μπλόφα που θα αποκαλυπτόταν στο κεφάλαιο 25. Είχα κρύψει αυτό το μυστικό με νύχια και με δόντια, ψαρεύοντας την Κατερίνα κάθε φορά που διάβαζε καινούριο κεφάλαιο για να δω αν το έχει υποψιαστεί. Ευτυχώς δεν είχε καταλάβει τίποτα κάνοντας έτσι το άγχος μου τώρα να επικεντρώνεται στο αν ήταν πράγματι καλό αυτό το plot-twist που είχα σχεδιάσει ή θα κατέληγε απογοητευτικό.

Το άλλο μου πρόβλημα, είχε να κάνει με το κεφάλαιο 24 το οποίο και περιείχε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου. Κι ενώ, λοιπόν, το κεφάλαιο 25 ήταν γραμμένο κι έτοιμο, το κεφάλαιο 24 το άλλαξα μέχρι και 5 φορές από το άγχος μου. Κι όταν λέω άλλαξα εννοώ ότι το έγραψα 5 φορές από το μηδέν με διαφορετική τελείως εξέλιξη και κατ’ επέκταση διαφορετικά συμπεράσματα κάθε φορά. Αν το κεφάλαιο 25 ήταν η λύση του μυστηρίου της πλοκής μου, τότε το κεφάλαιο 24 ήταν αυτό που περιείχε όλο το ηθικό δίδαγμα και δυστυχώς έπρεπε να κάτσω να μελετήσω όλη την ιστορία μου από την αρχή και να δω τί αποκόμισε η πρωταγωνίστριά μου απ’ όλη αυτή την περιπέτεια που πέρασε. Θα μου πείτε τώρα: «Μα καλά, δεν το είχες σκεφτεί από την αρχή;». Εννοείται πως το είχα σκεφτεί από πριν αλλά στην πορεία της ιστορίας μου οι πράξεις και οι αντιδράσεις της πρωταγωνίστριάς μου στα όσα συνέβαιναν έμοιαζαν να μην παίρνουν το δρόμο προς το ηθικό δίδαγμα που εγώ είχα υπολογίσει για εκείνη. Έτσι δεν μου έμενε κάτι άλλο να κάνω από το να ξανατσεκάρω όλες τις σκέψεις και τις πράξεις της από την αρχή της ιστορίας ώστε να καταλάβω τί σκεφτόταν και γιατί έκανε ότι έκανε, ώστε να μπορέσω πια να συνθέσω το κατάλληλο μήνυμα που θα έβγαζε νόημα βάσει των όσων είχαν προηγηθεί. (Εν ολίγοις, έπαθα αυτό που λένε συνεχώς οι συγγραφείς, ότι: «αλλού ήθελα να πάω εγώ τους ήρωες μου και αλλού τελικά με πήγαν εκείνοι»)

Απόπειρα Νο 1, 2, 3… και τελικά κατέληξα με 5 διαφορετικά πρόχειρα για το κεφάλαιο 24.

Πέμπτη 17/12 βράδυ (ή καλύτερα ξημερώματα Παρασκευής 18/12) πληκτρολόγησα τη λέξη ΤΕΛΟΣ. Η συγκίνηση και η χαρά που ένιωθα πραγματικά δεν περιγράφεται με λόγια. Επιτέλους τα κατάφερα, έκανα κάτι που μέχρι χθες μου έμοιαζε αδύνατο, κάτι που πίστευα πως δεν θα καταφέρω ποτέ να ολοκληρώσω. Όταν συναντηθήκαμε για καφέ με την Κατερίνα της έδωσα τα δύο τελευταία κεφάλαια ιδιαίτερα αγχωμένη και της είπα να κάτσει να τα διαβάσει. Της πήρε μία ώρα, βέβαια, αλλά επέμενα να τα διαβάσει μπροστά μου ώστε να δω live τις αντιδράσεις της, μιας και δεν εμπιστευόμουν πολύ το απρόσωπο μήνυμα που πιθανότατα να μου έστελνε μες το Σαββατοκύριακο λέγοντας μου ένα ξερό: «καλό ήταν» για να μην με κακοκαρδίσει. Ολοκληρώνοντας το κεφάλαιο 24 μου είπε ότι είχε κάποια σοβαρά λαθάκια κι ότι θα βρίσκαμε έναν τρόπο να τα σουλουπώσουμε (άτιμο ηθικό δίδαγμα, ούτε τώρα το πέτυχα!) και ξεκινώντας το κεφάλαιο 25 την κοιτούσα με κομμένη ανάσα. Με το που άκουσα την ατάκα: «Αν είναι δυνατόν!» πλαισιωμένη με ένα έκπληκτο χαμόγελο, πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Ευτυχώς, η μπλόφα που έκρυβα για παραπάνω από 400 σελίδες έπιασε, άρα τόση δουλειά δεν θα καταλήξει στον κάδο!

Επιτέλους έτοιμα! Α’ και Β’ μέρος της ιστορίας μου, συνολικά 618 σελίδες.

Με το βιβλίο μου επιτέλους τελειωμένο, αυτές οι γιορτές με βρίσκουν με τον περισσότερο δυνατό ελεύθερο χρόνο που θα μπορούσα ποτέ να έχω. Η συγγραφή είναι μια διαδικασία που πραγματικά μου μονοπωλεί τις ώρες που μου περισσεύουν μέσα στην ημέρα, οπότε μέχρι το νέο έτος έχω να κάνω ότι στερήθηκα τόσο καιρό. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το να δω όλες τις ταινίες που ήθελα να δω και δεν είδα αλλά να διαβάσω και τα λογοτεχνικά βιβλία που έχω στοιβάξει σε μια γωνία. Λογοτεχνικά έχω να διαβάσω από το καλοκαίρι και είναι το μόνο που μου έχει λείψει περισσότερο. Γενικά, όταν γράφουμε κάποιο βιβλίο καλό είναι να μην διαβάζουμε ταυτόχρονα και άλλα. Ένα καλός συγγραφέας προφανώς και πρέπει να διαβάζει πολλά βιβλία αν θέλει να βελτιωθεί αλλά αυτό καλό θα είναι να γίνεται πριν τη συγγραφή του δικού του βιβλίου και όχι παράλληλα. Για να καταλάβετε: μια φορά το τόλμησα και εκτός του ότι ο ένας από τους χαρακτήρες μου άρχισε να «μιλάει» σαν και τον ήρωα του βιβλίου που διάβαζα,… ξαφνικά άρχισε και η γραφή μου να μοιάζει πολύ με αυτή του άλλου συγγραφέα!

Χθες ολοκλήρωσα το Beautiful Oblivion (ή καλύτερα Maravilloso Error, γιατί το ebook που είχα ήταν στα ισπανικά), το οποίο και επέλεξα να διαβάσω πρώτο διότι ξέρω ότι τα έργα της συγγραφέως Jamie McGuire είναι ξεκούραστες και διασκεδαστικές ρομαντικές ιστορίες και μετά από μια τέτοια υπερκόπωση συγγραφής ήθελα κάτι χαλαρό για να ξεκουράσω το μυαλό μου. Από κει και πέρα τα βιβλία της στοίβας είναι τα εξής:

• Το παιδί από τη Γερμανία (Camilla Lackberg)
• Η γοργόνα (Camilla Lackberg)
• Κυνηγός Οστών (Patricia Cornwell)
• Αν δεν υπήρχε αύριο (Μαρία Τζιρίτα)
• Σάσενκα (Simon Montefiore)
• Mamma Santissima (Μάϊρα Παπαθανασοπούλου)

Θα ήθελε κανείς να διαβάσει βιβλιοκριτική γι’ αυτά τα βιβλία; Γενικά φλερτάρω εδώ και πάρα πολύ καιρό με την εισαγωγή καινούριας κατηγορίας με βιβλιοκριτικές στο blog μου αλλά δεν ξέρω αν θα είμαι καλή σε κάτι τέτοιο.

Κλείνοντας την ανάρτηση να ευχηθώ σε όλους Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα και με την ευχή ο νέος χρόνος να μας βρει όλους υγιείς κι ευτυχισμένους.

Μιχελακάκη Μαρία

Υ.Γ. Και να μην ξεχνάμε τα υπόλοιπα blogs που συμμετέχουν στα Writing Updates:

• Cherrybookish’s Blog
• Της Φανής της φάνηκε ωραίο
• Νυχτερινή Πένα

Image Credits

• Photofunia.com (για την αρχική εικόνα με το Writing Update)
• Ιστορίες Συγγραφικής Τρέλας (για όλες τις υπόλοιπες)