Καθηγήτρια Ισπανικής γλώσσας και τα τελευταία χρόνια ερασιτέχνης συγγραφέας. Λατρεύω να διαβάζω ιστορίες καθώς θαυμάζω τους ανθρώπους που – αν και δεν είναι επαγγελματίες – επιλέγουν να ασχοληθούν με κάτι δημιουργικό. Αγαπώ το γράψιμο γιατί – ακόμα κι αν είναι ερασιτεχνικού επιπέδου – θεωρώ πως μέρα με τη μέρα με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Έργα, άρθρα και μυθιστορήματά μου δημοσιεύονταν στο διαδίκτυο από τον Αύγουστο του 2014 μέχρι και τον Ιούνιο του 2017 υπό το λογοτεχνικό ψευδώνυμο «Μαριάννα Νικολαΐδου». Από τον Ιούλιο του 2017 φέρουν την υπογραφή του κανονικού μου ονόματος: Μιχελακάκη Μαρία.
Για ερωτήσεις, απορίες ή οτιδήποτε άλλο, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στο email: siggrafikitrela@gmail.com
ή μέσω των Social Media στις ακόλουθες διευθύνσεις:
Φιλικά,
Μιχελακάκη Μαρία
Ιστοριες Συγγραφικης Τρελας 
Χίλια Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!! Αποφάσισα πριν λίγους μήνες να ξεκινήσω αυτό το blog γιατί, ενώ βρήκα δεκάδες παρόμοια στα Αγγλικά και στα Ισπανικά, στα Ελληνικά δεν υπήρχε κανένα blog ή forum όπου να αναπτύσσονται/συζητώνται θέματα και προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε νέος συγγραφέας στο ξεκίνημά του. Εύχομαι να μην απογοητεύσω κανέναν και περιμένω με αγωνία τα σχόλιά σας! 😀
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπράβο!!! Είναι απο τα λίγα Blog που θεωρώ τόσο ενδιαφέρον ΚΑΙ με διδακτικό χαρακτήρα! Συνέχισε έτσι! Σίγουρα εγώ δεν θα χάνω τίποτε απ’ ότι ανεβάζεις πλέον! Συγχαρητήρια!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
οποτε διαβαζω, κυριως αστυνομικα, μυστηριιου και πραγματειες, συνηθως πλαθω μικροϊστοριες ή τις αλλαζω σε καποιο σημειο με διαφορετικη εκβαση ή την ιδια του βιβλιου, αλλα μεσω αλλης οδου. τω καιρω εκεινω ειχα συμμετασχει σε ενα διαγωνισμο γραψιματος ιστοριας τετοιου τυπου, αλλα δεν προτιμηθηκε. πολλες φορες, ακομα και στο λεωφορειο ή στο φαναρι δημιουργουνται διαφορα φανταστικα περιστατικα κλπ κλπ. αξιζουν τον κοπο να γινουν βιβλιο, ή εστω αφηγηματα μικρα στην αρχη κια βλεπουμε;θενκς
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάπου είχα διαβάσει πως από όλες τις ιδέες που μας έρχονται κατά καιρούς στο μυαλό πολύ λίγες μπορούν να καταλήξουν τελικά να αποτελέσουν μια άρτια και ενδιαφέρουσα ιστορία. Προσωπικά, όπως λες, μου έρχονται αμέτρητες ιδέες καθημερινά. Οι περισσότερες απλά ξεχνιούνται στην πορεία, όμως κάποιες άλλες «κολλάνε» στο μυαλό μου, με αποτέλεσμα να τις σκέφτομαι ξανά και ξανά. Τις συγκεκριμένες, λοιπόν, θα κάτσω να τις επεξεργαστώ με ηρεμία και να ελέγξω κατά πόσο με εξιτάρουν και κατά πόσο θα μπορούσα να μεταφέρω μέσω αυτών ένα μήνυμα στον αναγνώστη (ηθικό δίδαγμα). Αν πληρούν αυτές τις δύο προϋποθέσεις, τότε ναι, θα μπω στη διαδικασία να τις αναπτύξω. Αν όχι, δύσκολα καταπιάνομαι μ’ αυτές γιατί ξέρω πως στην πορεία είτε θα βαρεθώ είτε θα τα παρατήσω.
Γενικά πιστεύω πως μια ιστορία είναι «καλή» και «ενδιαφέρουσα», όταν εμείς σαν συγγραφείς νιώθουμε την ανάγκη να τη διηγηθούμε πάσει θυσία σε κάποιον τρίτο. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τα κουτσομπολιά: όταν ακούμε ένα κουτσομπολιό που μας συγκλονίζει σπεύδουμε να το πούμε στον διπλανό μας, γιατί υποσυνείδητα θεωρούμε πως θα του τραβήξει την προσοχή, ενώ άλλα που τα θεωρούμε ανούσια, δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να τα αναπαράγουμε. Συνεπώς, έχει να κάνει με το πόσο «πιστεύουμε» ότι μια ιδέα θα βγει καλή. Το αν θα γίνει διήγημα ή μυθιστόρημα, έχει να κάνει κυρίως με το πόσο χρόνο και κόπο έχουμε σκοπό να διαθέσουμε. Το διήγημα είναι πιο σύντομο άρα και λιγότερο χρονοβόρο, ενώ το μυθιστόρημα είναι το ακριβώς αντίθετο. Στην περίπτωσή σου θα μπορούσες να ξεκινήσεις με μικρά διηγήματα και να δεις ποιές από τις ιδέες σου έχουν απήχηση και ποιές όχι. Αν, λοιπόν, κάποια από αυτές τραβήξει το ενδιαφέρον των περισσότερων αναγνωστών σου τότε ίσως τελικά και να αξίζει να γίνει μυθιστόρημα 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Γεια σου Μαριάννα. Χαίρομαι πολύ που έκανες αυτό το μπλογκ, και εγώ βρίσκομαι σε μια παρόμοια κατάσταση. Έχω στο μυαλό μου κάποιες ιστορίες, και πιστεύω πως μπορώ να γράψω με κάποια αξιοπρέπεια. Απλά πιστεύω πως το σημαντικό είναι να γράφεις, και να μην το αμελείς, και εγώ δεν είμαι τόσο συνεπής. Πρόσφατα έφτιαξα, σχεδόν για πλάκα, ένα σενάριο για ταινία την οποία θα γυρίζαμε με έναν φίλο που ήθελε να κάνουμε κάτι μικρό για τον χαβαλέ. Οι φίλοι μου εντυπωσιάστηκαν με το σενάριο μου, αλλά για να αποτυπωθεί στην οθόνη θα ήθελε πολύ δουλειά. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω σαν σκελετό για να φτιάξω ένα διήγημα.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλώς ήρθες στην παρέα μας και καλή αρχή σου εύχομαι!!! 🙂 🙂 Έχεις πολύ μεγάλο δίκιο σε αυτό που λες, σημασία έχει να γράφουμε και να μην το αμελούμε, αλλά και να ολοκληρώνουμε τις ιστορίες που ξεκινάμε. (Γιατί δυστυχώς παρατηρώ ότι οι περισσότεροι παρατάνε τα βιβλία τους στα μισά χωρίς να τα ολοκληρώσουν, ξεκινώντας απλά κάποιο άλλο και ξανά κάποιο άλλο, συσσωρεύοντας ένα σωρό μισο-τελειωμένες ιστορίες.) Θέλει τριβή και επιμονή το γράψιμο και να ψάχνεις συνεχώς καινούριες ιδέες και τρόπους να «ξεμπλοκάρεις» την πλοκή σου από το σημείο που έχεις «κολλήσει».
Η ταινία είναι πράγματι ένα πολύπλοκο θέμα, όχι μόνο από τη μεριά του σεναριογράφου αλλά και από τη μεριά ένα σωρό άλλων παραγόντων που εμπλέκονται στην πραγματοποίησή της. Θέλει εξοπλισμό, ηθοποιούς, μοντάζ… κοινώς απίστευτα πολλές εργατο-ώρες δουλειάς τις οποίες καλούνται να τις καλύψουν άτομα που ίσως να μην έχουν τα χρήματα ή το χρόνο για να ολοκληρώσουν μια τέτοια δουλειά. Επομένως, καλύτερα που αποφάσισες να μετατρέψεις το σενάριό σου σε διήγημα και – γιατί όχι; – και σε μυθιστόρημα ακόμα, αν σε παίρνει να βγει τόσο μεγάλο. Το βιβλίο του Syd Field «Το Σενάριο» το έχεις διαβάσει;; Στο προτείνω ανεπιφύλακτα, θα σε βοηθήσει πάρα πολύ!! 🙂
Φιλικά,
Μαρία
Μου αρέσει!Μου αρέσει!