7 συνήθειες που απέκτησα μέσα από τη συγγραφή

Αυτό το tag νομίζω πως είναι το μοναδικό μέχρι στιγμής που ο καθένας από εμάς το έχει πάρει και το έχει ταιριάξει «στα μέτρα του». Σήμερα, λοιπόν, είναι η σειρά μου να το τροποποιήσω λίγο, έτσι ώστε να απαντήσω στο αρχικό ποστ της Σοφίας: «7 ημέρες – 7 λόγοι για να χαμογελάς».

Από την αρχή που μου έγινε αυτό το tag από την μεταφράστρια και φίλη Φωτεινή, σκεφτόμουν ποιά θα μπορούσαν να είναι τα 7 πράγματα που με κάνουν χαρούμενη μέσα στη βδομάδα. Θεωρώντας πως αρκετά από αυτά τα έχω ήδη αναφέρει στην ανάρτηση «10 + 1 Randon facts about me», προβληματιζόμουν για το ποια καινούρια στοιχεία του εαυτού μου θα έπρεπε να σχολιάσω αυτή τη φορά. Πριν μέρες, λοιπόν, έτυχε να διαβάσω το τροποποιημένο «7 αγαπημένες μου συνήθειες» της Γεωργίας του cherrybookish’s blog και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η εξής φαϊνή ιδέα: Να φτιάξω ένα ποστ με τις «7 καινούριες συνήθειες που απέκτησα από τότε που ξεκίνησα τη συγγραφή». Ζητώ συγνώμη αν η αποψινή ανάρτηση μου καταλήγει τελικά να είναι κάπως άσχετη με το αρχικό tag, αλλά δεδομένου ότι το μπλογκ μου έχει ως κύριο θέμα του τη δημιουργική γραφή, συνήθως διστάζω να ποστάρω άρθρα που μιλούν για τον εαυτό μου. Μιας, λοιπόν, που βρέθηκε αυτός ο περίεργος τρόπος να τα συνδυάσω και τα δύο, σταματώ τη φλυαρία και ξεκινώ:

1. Εκφράζομαι καλύτερα από πριν

Η καθημερινή τριβή με το γράψιμο και κυρίως η διαδικασία του να προσπαθείς να αποδώσεις παρόμοια γεγονότα με διαφορετικές λέξεις, υπό διαφορετική οπτική γωνία ή με παρομοιώσεις και μεταφορές (ώστε να μην επαναλαμβάνονται συνεχώς τα ίδια και τα ίδια μέσα στο κείμενο) ασυναίσθητα μου έκανε πάρα πολύ καλό και στον προφορικό μου λόγο. Πλέον, μπορώ να πω πως είμαι σε θέση ανά πάσα στιγμή να εξηγήσω στον άλλον αυτό που σκέφτομαι και αυτό που νιώθω με απλά και κατανοητά λόγια και με χαρά έχω παρατηρήσει ότι τώρα γίνομαι πιο κατανοητή από πριν. Εκτός αυτού, ο προφορικός λόγος αποτελεί πια για μένα και έναν τρόπο να… «τσεκάρω» τον γραπτό μου λόγο. Αν αυτό που λέω μπερδεύει τον άλλον ή τον κάνει να συνειδητοποιεί κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που λέω εγώ, αποτελεί για μένα ένα «προειδοποιητικό καμπανάκι» ώστε να μπω στη διαδικασία να θέσω «υπό εξέταση» τον τρόπο έκφρασής μου και να δω πού κάνω λάθος.

2. Ακούω πολύ πιο προσεχτικά τους ανθρώπους

Από τότε που άρχισα την συγγραφή υπήρχαν φορές που έπιανα τον εαυτό μου να στρέφει ουσιαστικά την προσοχή του σε κάποιον που μιλάει κι όχι απλά να κάνει πως τον ακούει. Ίσως παλιά να μην με ένοιαζε και τόσο αν κάποιος είχε διαφορετική άποψη από εμένα, όμως τώρα θέλω πραγματικά να την ακούσω. Θέλω να μάθω πώς σκέφτονται οι γύρω μου, να καταλάβω πώς σχημάτισαν τη γνώμη που σχημάτισαν για κάποιο κοινωνικό ή πολιτικό θέμα, πόσο εγωιστές είναι σχετικά με αυτή την άποψη ή πόσο δεκτικοί είναι στο να την αναθεωρήσουν ακούγοντας τη δική μου. Όταν γράφεις ένα βιβλίο καλείσαι να αναπτύξεις χαρακτήρες που ο καθένας από αυτούς διαθέτει τη δική του ιδιοσυγκρασία και τη δική του φιλοσοφία ζωής. Μπορεί μεν αυτοί οι χαρακτήρες να είναι φανταστικοί, όμως δεν παύουν να είναι «προσομοιώσεις ανθρώπων», άτομα δηλαδή με αισθήματα, απόψεις και κρίσεις πάνω σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα, όπως οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας. Από τότε, λοιπόν, που άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τον λόγο και την άποψη των γύρω μου, ασυναίσθητα κατέληξα να πλάθω και καλύτερους χαρακτήρες.

3. Εντοπίζω πιο εύκολα την αιτία των όσων συμβαίνουν γύρω μου.

Αν έχετε επιχειρήσει να γράψετε έστω και ένα μικρό διήγημα μπορείτε να καταλάβετε πως ένας συγγραφέας μπαίνει στη διαδικασία να αναλύσει τα πάντα. Προσωπικά διαβάζω πάρα πολύ άρθρα σχετικά με την ψυχολογία, την πολιτική, αλλά και τη γενικότερη δομή της κοινωνίας μας. Ένας άνθρωπος διαμορφώνει τον χαρακτήρα του μέσα από την οικογένεια και την κοινωνία που ζει, σχηματίζει την πολιτική του ιδεολογία ακολουθώντας κάποια πρότυπα που κληρονόμησε από τους παλαιότερους ή αντιδρώντας στα όσα συμβαίνουν στην εποχή του. Τέλος, αναπτύσσει σχέσεις φιλικές, επαγγελματικές ή ερωτικές κυρίως βάσει των προσωπικών του αναγκών, αλλά και βάσει των ανασφαλειών του. Για να καταφέρω να φτάσω σε σημείο να βγάλω ένα καλό συγγραφικό αποτέλεσμα, ασυναίσθητα βρέθηκα να ψάχνω γύρω μου την «αιτία» των πραγμάτων. Γιατί ο κολλητός μας (ή η κολλητή μας) μένει σε μια σχέση που δεν του (της) προσφέρει τίποτα; Γιατί κάποιοι γνωστοί μας είναι πιο επιρρεπείς στο αλκοόλ απ’ ότι κάποιοι άλλοι; Γιατί οι παλαιότεροι δύσκολα αλλάζουν τα πολιτικά τους πιστεύω σε σχέση με τους νεότερους; Πραγματικά χαίρομαι που πλέον μου είναι πολύ πιο εύκολο να εντοπίσω «την πηγή του προβλήματος» σε κάθε ζήτημα που προκύπτει ως συζήτηση κι αν δεν μπορώ να το κάνω, τουλάχιστον ξέρω πού και πώς θα ψάξω ώστε να βρω γρήγορα και εύκολα την απάντηση.

4. Αποδέχομαι πολύ πιο εύκολα τα λάθη μου.

Αυτό το απέκτησα όχι από τη συγγραφή αυτή καθ’ εαυτή, αλλά από τις διορθώσεις που ανέλαβε να κάνει στο βιβλίο μου μια πάρα πολύ καλή μου φίλη. Έχω ακούσει αρκετές φορές φράσεις όπως:

«η πρόταση αυτή δεν βγάζει νόημα»,

«αυτό που γράφεις είναι ασαφές»,

«το βρήκα λίγο αδιάφορο αυτό το κεφάλαιο»,

«η έρευνά σου είναι λάθος γιατί αυτό κι αυτό που λες δεν ευσταθεί»

και ενώ στην αρχή έπιανα τον εαυτό μου να πληγώνεται και να θέλω πραγματικά να υπερασπιστώ το δίκιο μου με φωνές και νεύρα, στη συνέχεια το ξεπέρασα. Το παν για μένα ήταν και είναι το να βγάλω ένα καλό αποτέλεσμα και έτσι αναγκάστηκα από νωρίς να «ελαττώσω» λίγο την ένταση του εγωισμού μου και να μάθω να ακούω με ψυχραιμία τα λάθη μου. Αυτό ασυναίσθητα λειτούργησε και στην υπόλοιπη ζωή μου. Πλέον δεν ξεκινώ διαφωνίες με την ίδια ευκολία με τις οποία τις άρχιζα παλαιότερα κι ούτε επιμένω τόσο στο ότι η αντίθετη από εμένα άποψη είναι λάθος. Δίνω χρόνο στον εαυτό μου να αναλύσει μέσα του με ειλικρίνεια αν σφάλει ή όχι κι ύστερα μπαίνω στη διαδικασία να υπερασπιστώ την άποψή μου.

5. Δεν βαριέμαι στις υποχρεωτικές κοινωνικές εκδηλώσεις

Σας έχει τύχει να είστε καλεσμένος σε έναν γάμο ή σε κάποια γενέθλια και να βαριέστε απερίγραπτα να πάτε; Παλιότερα πήγαινα με βαριά καρδιά, έχοντας κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα επειδή θεωρούσα πως «έχανα άσκοπα ώρες από τη ζωή μου», όμως τώρα πάω με χαρά διότι πλέον τα πάντα αποτελούν «μέρος της έρευνάς μου». Κι ενώ παλιά θα έμενα καθιστή στη θέση μου περιμένοντας πώς και πώς να περάσει η ώρα, τώρα μπαίνω στη διαδικασία να παρατηρήσω ένα σωρό λεπτομέρειες: τοπικά έθιμα, φαγητό, ρούχα, αντιδράσεις συγγενών και φίλων και τόσα άλλα τα οποία και απομνημονεύω, θεωρώντας πως κάποια στιγμή θα μου χρειαστούν στις ιστορίες μου.

6. Μαντεύω πιο εύκολα την εξέλιξη της πλοκής σε ένα βιβλίο που διαβάζω

Να σας πω την πικρή μου αλήθεια,… αυτό δεν είναι καλό. Από τότε που μπήκα στη διαδικασία να ψάξω τις τεχνικές με τις οποίες στήνεται η δομή μιας ιστορίας, σε ποιά θέματα επικεντρώνεται ένας συγγραφέας όσον αφορά την ανάπτυξη των χαρακτήρων και πώς καταφέρνει να εστιάσει την προσοχή του αναγνώστη σε συγκεκριμένα γεγονότα που εκείνος θέλει… πάει! Μου χάλασε όλη την μαγεία που ένιωθα παλιά όταν διάβαζα ένα βιβλίο. Δεν θα συνεχίσω αναλύοντας το περισσότερο γιατί, πιστέψτε με, ούτε κι εσείς θα θέλετε να χάσετε αυτή τη μαγεία!!!

7. Άνοιξα μπλογκ

Άφησα το καλύτερο για το τέλος, μιας και όλοι μπορείτε να καταλάβετε τί εννοώ. Πάντα ήθελα να ανοίξω ένα μπλογκ και να μοιράζομαι με τον κόσμο τις σκέψεις μου, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα πως δεν είχα κάτι σημαντικό να πω. Ένα χρόνο μετά τη συγγραφή άρχισα να σκέφτομαι να φτιάξω ένα και να μοιράζομαι τις εμπειρίες που αποκτώ από τη συγγραφή με όποιον μπορεί να ήθελε να τις διαβάσει. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν ήθελαν πολλοί, όμως πλέον ένα χρόνο μετά νιώθω πολύ συγκινημένη που έχω αποκτήσει σταθερούς αναγνώστες! Η συγγραφή είναι δυστυχώς μοναχικό «άθλημα» και πραγματικά δεν θα την άντεχα τόση μοναξιά μπροστά από τον υπολογιστή, αν δεν είχα και κάποιον να συνομιλώ μέσω σχολίων!

Να έχετε όλοι μια καλή και δημιουργική εβδομάδα!

Μαριάνα Νικολαΐδου

Υ.Γ.1 Το tag είναι ανοιχτό σε όλους, επομένως όποιος διαβάσει αυτή την ανάρτηση μπορεί να απαντήσει ελεύθερα και να αφιερώσει την ανάρτησή του σε… κάτι σχετικό με το “7” τέλος πάντων!

Υ.Γ. 2 Για όσους αναρωτιούνται ποιά η σχέση της φωτογραφίας με το άρθρο, έχω να σας πω πώς μία ακόμη συνήθεια που απέκτησα με τη συγγραφή είναι πως, κάθε Παρασκευή που συναντιέμαι με τη φίλη που μου διορθώνει το βιβλίο, καταλήγουμε να συνδυάζουμε την επιμέλεια με το φαγητό. Δεν θέλησα να την συμπεριλάβω ως μία από τις 7 «επίσημες» συνήθειές μου, διότι ακόμα αρνούμαι να το παραδεχτώ! Κι αν το πρόσθεσα τελικά στο υστερόγραφο ήταν για να μην νιώθει τύψεις η Γεωργία για τα «εγκλήματα» που κάνει με τις τυρόπιτες. 🙂